Rodzaj: ikona
Nazwa/Tytuł: Matka Boża „Odnalezienie Zagubionych”
Datowanie: 2 poł. XVIII w.
Twórca: szkoła wietkowska, warsztat staroobrzędowy (wytwórca)
Miejsce powstania, znalezienia: Cesarstwo Rosyjskie (1721-1917) (kraj)
Technika: złocenie; tempera
Tworzywo: drewno lipowe; srebro
Wymiary: wys. 27; cm; szer. 22 cm
Dział: Muzeum Ikon w Supraślu
Nr inwentarza: MI/I/49
W dolnej części kompozycji ikony, na wydzielonym polu widnieje napis o treści: „W objęciach Dziewica nosi Przedwiecznego Boga i zawsze o zmiłowanie nad nami go prosi”. Przy nimbie Emmanuela umieszczono tytuł przedstawienia, który w dosłownym tłumaczeniu brzmi: „Bogarodzica odnalezienie, ratunek zagubionych, zabłąkanych”. Wizerunek był najprawdopodobniej ikoną ślubną, co potwierdza informacja naniesiona na odwrociu mówiąca o tym, iż należała do Marii…
Wizerunek charakteryzuje bogaty okład wykonany ze srebrnej, złoconej blachy. Nie posiada on jednak żadnej puncy mówiącej o warsztacie, rzemieślniku, czy choćby o roku jego powstania. Znajduje się na nim jedynie informacja o wielkości arkusza blachy, z jakiej został wycięty. Jednakże misterny sposób wykonania tej ozdoby świadczy o mistrzostwie twórcy. Najprawdopodobnie okład powstał na przełomie XVIII i XIX stulecia. Zagadką jednak powstaje brak puncy. Na tej podstawie trudno z całą pewnością stwierdzić, czy ten zabytek powstał w warsztacie pozostajacym poza nadzorem państwa, na przykład w pracowni prowadzonej przez starowierów. Okładziny o podobnej formie, z analogicznymi ornamentami spotykane są na uralskich ikonach, których wytwórcami byli osiedlający się tam staroobrzędowcy.
Welon i ikony Matki Bożej „Odnalezienie Zagubionych” wykonany zostal z kremowej bawełnianej satyny, powleczonej dwójniakiem – folią złożoną z warstwy srebrnej i złotej, pokrytej haftem wykonanym z pereł rzecznych (815 pereł w czterech rozmiarach). Wzór na sukni Marii i szacie Chrystusa układa się w motywy liściastych gałązek i kwiatów, których środki wypełniają niebieskie, zielone, czerwone i białe szkiełka imitujace rubiny, szafiry i szmaragdy. Ornamenty zostały podkreślone i wzbogacone spiralnie zwiniętym drucikiem. Od spodu na materiale widnieje data informująca o czasie powstania welonu – 1866 r.
